Τετάρτη, Μαΐου 20, 2015

Η ΜΑΝΤΑΜ ΣΟΥΣΟΥ πήρε ΕΞΟΥΣΙΑ...

...και συμπεριφέρεται αναλόγως.





Ήταν ορατό από την πρώτη στιγμή. Η γυναίκα είναι επικίνδυνη. Για την κυβέρνηση, για το κόμμα της, για τον ίδιο της τον εαυτό. Πριν από όλα όμως είναι επικίνδυνη για την δημοκρατία και τους θεσμούς. Τα τρία πρώτα αφορούν την ίδια, τον Πρωθυπουργό, τον ΣΥΡΙΖΑ. Οι θεσμοί και η δημοκρατία αφορούν ΟΛΟΥΣ μας.
Και έχει ένα ακόμα κουσούρι η κυρία. Υποκρίνεται και ψευδολογεί.

Προσπάθησε να ευτελίσει μπροστά στις κάμερες τον επικεφαλής αξιωματικό της αστυνομίας γατί τάχα μου με ευθύνη του είχε κλείσει το δρόμο. Και εμπόδιζε την προσέλευση των απεργών. Για να μας δείξει την ευαισθησία της τάχα μου στην δημοκρατία και τον σεβασμό της στους πολίτες. Υποκρίνεται ότι δεν ξέρει ΠΟΙΟΙ και ΠΩΣ και σε ΠΟΙΑ γραφεία αποφασίζουν τα σχέδια επιχειρήσεων της αστυνομίας. Παριστάνει την πολιτική παρθένα, την παιδούλα, την  Χάιντι με τα κοτσιδάκια να ανεμίζουν στο Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι. Επιτέθηκε με τις κάμερες παρέα, ( ίσως και γι αυτό ),  στον αξιωματικό που βρήκε στο δρόμο.

Αντί να σηκώσει το ρημαδοκινητό της και να πάρει ΕΠΙΤΟΠΟΥ τον ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ υπεύθυνο για τα μέτρα που παίρνονται σε αυτές τις περιπτώσεις, τον σύντροφο και συνάδελφό της Υπουργό, τον κ. Πανούση και να ζητήσει εξηγήσεις. Ή να πάρει τον Πρωθυπουργό της που έχει στην κυβέρνησή του αυτόν τον υπουργό.

Δεν το έκανε όμως και πούλησε μαγκιά εξουσίας στον τελευταίο τροχό της αμάξης. Έτσι είναι όλα τα κουτσαβάκια, κουτοπόνηρα και θρασύδειλα. Είτε αφορά σε υπαλλήλους βενζινάδικων, είτε σε αφορά σε κρατικούς υπαλλήλους που πια θεωρεί ότι είναι όλοι και όλες ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΨΗ της. Και συμπεριφέρονται αναλόγως.

Η κυρία βγάζει τα απωθημένα της ασκώντας εξουσία και τα βγάζει με τον τρόπο που οι νεόπλουτοι στολίζουν και επιδεικνύουν τα καινούργια σπίτια τους. Η κυρία είναι η Μαντάμ Σουσού της εξουσίας.

Η κυρία είναι η απόλυτη υποκρίτρια.
Γιατί αν ήταν στοιχειωδώς ευαίσθητη σε θέματα δημοκρατίας, αν σεβόταν στο ελάχιστο τους πολίτες ως Πρόεδρος της Βουλής θα είχε ΑΠΑΙΤΗΣΕΙ προ πολλού από την κυβέρνηση να φέρει στο κοινοβούλιο την συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου. Κι αν δεν θέλει να την ψηφίσει ας την φέρει τουλάχιστον για ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ. Γιατί  αυτή η συμφωνία επηρεάζει τη ζωή όλων μας πολύ περισσότερο από το δρομολόγιο μιας πορείας.

Η κυρία είναι ψεύτρα γιατί την ημέρα που ορκίστηκε δεσμεύτηκε ότι επι Προεδρίας της ΔΕΝ θα περνούσαν Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, ότι εκείνη θα διασφάλιζε το τέλος των άσχετων μεταμεσονύκτιων  τροπολογιών.
Και σε λίγες εβδομάδες ψηφίστηκαν 58 (πενήντα οκτώ) άσχετες τροπολογίες σε ένα νομοσχέδιο, σε μια νύχτα. Και μέσα σε τρεις μήνες εκδόθηκαν ήδη δύο Π.Ν.Π.

Με δυο λόγια η κυρία είναι αναξιοπρεπής με όλη τη σημασία της λέξης.


Περισσότερο όμως αναξιοπρεπείς είναι όσοι και όσες την ψήφισαν διακομματικά και εξακολουθούν να την ανέχονται στο όνομα των συσχετισμών και της μικροπολιτικής συγκυρίας. 

Σάββατο, Μαΐου 09, 2015

ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΑ ΓΚΡΕΜΟΤΣΑΚΙΣΤΩ ΕΠΙΧΕΙΡΩΝΤΑΣ ΤΟ...

... άλμα στο μέλλον παρά να ταφώ με τιμές στο νεκροταφείο των παλαιοκομματικών μεθόδων και των νεκρών ιδεών.




Δείτε αυτές τις φυσιογνωμίες, δείτε αυτά τα γυναικεία πρόσωπα. Είμαι σίγουρος ότι για πολλούς από εσάς είναι φυσιογνωμίες  άγνωστες.

Φωτεινά, χαμογελαστά, ελπιδοφόρα, ακτινοβολούν το καινούργιο.

Η Ελένη δικηγόρος και διαμερισματική σύμβουλος. Όποια πέτρα κι αν σηκώσεις που έχει να κάνει με πρωτοβουλίες πολιτών στο δημοτικό της διαμέρισμα και όχι μόνο θα  βρεις την Ελένη από κάτω. Με διαχρονική παρουσία στις εθελοντικές δράσεις αλληλεγγύης στους αδύναμους σε αυτούς που οι περισσότεροι από μας αποκαλούμε «περιθώριο».
Η Κατερίνα επίσης δικηγόρος με τεράστια πείρα παρά την ηλικία της στα θέματα προσφύγων και μεταναστών. Με πλούσια εθελοντική δράση. Με δύο μεταπτυχιακά στην Γαλλία και ένα στην Ελλάδα
Η Βανέσσα Νοσηλεύτρια Επειγόντων σε μεγάλο νοσοκομείο του Πειραιά. Με δύο επίσης μεταπτυχιακούς τίτλους στα εφόδιά της. Με συμμετοχή σε εθελοντικές δράσεις αλληλεγγύης.

Η κάθε μια τους εργάζεται σε περιβάλλον δύσκολο. Μόνο «αποστειρωμένο» και «προστατευμένο» δεν το λες. Καθημερινά σε επαφή με εκείνους που η πλειονότητα παριστάνει πως δεν τους βλέπει γιατί ενοχλείται από την ύπαρξή τους. Αγαπάνε τη δουλειά τους, δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους. Έχουν παράλληλα να φροντίσουν σπίτι, έχουν φίλους, συντρόφους, υποχρεώσεις.

Αλλά νοιώθουν ότι είναι και πολίτες, θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο. Όχι με οδηγίες προς τους άλλους αλλά με τη δική τους συμμετοχή. Θέλουν να προσφέρουν και το κάνουν. Με ανιδιοτέλεια, με σεμνότητα, με χαμόγελο αλλά ίσως και το πιο σημαντικό με επάρκεια και γνώσεις στο αντικείμενό τους.

Δεν συμμετέχουν σε κοινές προσπάθειες για να «καταγγείλουν» και να φύγουν μετά από μερικές κορώνες. Παρατηρούν, ευαισθητοποιούνται, προτείνουν λύσεις τεκμηριωμένες. Δεν καλούν τους άλλους σε συμμετοχή πριν συμμετάσχουν οι ίδιες στην κοινή προσπάθεια. Δεν διεκδικούν το αλάθητο, δεν δίνουν κατευθύνσεις, δεν πουλάνε μυαλό και γνώσεις παρά το τεράστιο απόθεμα που έχουν και στα δύο, συζητάνε, ακούνε πραγματικά την άλλη άποψη, μεταβάλλουν τη δική τους όπου διαισθανθούν ότι κάνουν λάθος. Δεν μεγάλωσαν σε κομματικά γραφεία, δεν έγιναν νοματαίοι με κομματική στήριξη. Δεν αναζητούν ρόλους διακριτούς και δημοσιότητα, δεν κάνουν δημόσιες σχέσεις..

Δεν είναι στην φωτογραφία άλλα μέλη του Γραφείου Αλληλεγγύης και Δικαιωμάτων του Κινήματος όπως η Αγγελική, η Αντωνία, η Φλώρα, η Έλλη που λειτουργούν και προσφέρουν με τον ίδιο τρόπο, με την ίδια αυταπάρνηση, σοβαρότητα, υπευθυνότητα. Η Κατερίνα και η Βανέσσα έχουν την ευθύνη συντονισμού και  δράσης του Γραφείου.

Κοινός παρονομαστής αυτών των γυναικών το κάλεσμα του Γιώργου Παπανδρέου για ένα καινούργιο ξεκίνημα. Η εμπιστοσύνη τους στο πρόσωπό του και στην πολιτική του πρόταση. Η απόφασή τους να συνεισφέρουν με όλο τους το είναι στην συλλογική προσπάθεια. Στην πράξη και με πράξεις, με λίγα λόγια και πιο πολύ δουλειά.

Δεν αναφέρομαι σε επίθετα και άλλες λεπτομέρειες γιατί στόχος μου δεν είναι η παρουσίαση «στελεχών». Αφορμή παίρνω από αυτές τις γυναίκες για να παρουσιάσω μια εικόνα και μια κατάσταση.
Η εικόνα παρουσιάζει ένα ελπιδοφόρο κίνημα «εν τη γενέσει του». Η ίδια εικόνα με παραλλαγές σχηματίζεται σε όλη την Ελλάδα από τον Έβρο μέχρι την Κρήτη.
Η κατάσταση είναι δυναμική και σε εξέλιξη. Και όπως πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά.

Η επιτυχία του εγχειρήματος εξαρτάται από όλους μας, από την συμμετοχή μας αλλά κυρίως από τον τρόπο της συμμετοχής μας. Η επιτυχία του εγχειρήματος εξαρτάται εν πολλοίς από εμάς του παλαιότερους στο Κίνημα με προϊστορία γνωστή, με θετική συνεισφορά αλλά και με κουσούρια που κουβαλάμε στο DNA μας, κουσούρια ενός πολιτικού συστήματος και μιας κομματικής λειτουργίας που έκλεισαν τον κύκλο τους και δεν έχουν πια τίποτα να δώσουν.

Ενοχλούμαστε κάποιοι από μας όταν συναντάμε πρόσωπα που δεν τα ξέρουμε από πριν, όταν ακούμε να μας μιλάνε με μια γλώσσα που δεν είναι οικεία από το κομματικό και πολιτικό παρελθόν μας. Μας φοβίζει το καινούργιο, το γεγονός δηλαδή ότι υπάρχουν νέοι, όχι κατ΄ανάγκη ηλικιακά, σύντροφοι και συντρόφισσες που δεν καθορίζονται πολιτικά από το ΑΝΤΙ αλλά από το ΥΠΕΡ και την πρόταση για το τι θέλουμε και το πώς πρέπει να γίνει.

Ο φόβος και η ανησυχία μας φοράνε τον μανδύα της προστασίας του Κινήματος  από λάθη και πολιτικές αστοχίες. Στην πραγματικότητα όμως αφορούν σε μια ανιστόρητη και τελικά γελοία απειλή σε σχέση με ρόλους και αρμοδιότητες και εξουσίες κομματικές σε κεντρικό και περιφερειακό επίπεδο  που νομίζουμε ότι μας ανήκουν για πάντα και πάντα.

Αυτή η στάση μας όπου και όταν υπάρχει υποκρύπτει κάτι ακόμα χειρότερο. Δεν είναι μόνο η αγωνία για την προάσπιση προσωπικών ρόλων, αυτό θα μπορούσε να το δει κάποιος με κατανόηση. Υποκρύπτει κυρίως την υπεράσπιση του παλιού και ξοφλημένου μοντέλου πολιτικής και κομματικής λειτουργίας και συμπεριφοράς.
Γιατί μπορεί στα λόγια να καταδικάζουμε τις παθογένειες ενός πολιτικού συστήματος που σάπισε στην πράξη όμως δεν είμαστε ώριμοι να συναινέσουμε και πολύ περισσότερο να συμμετάσχουμε και να στηρίξουμε την οικοδόμηση του καινούργιου. Γιατί νομίζουμε κακώς ότι έτσι καταδικάζουμε την ιστορία μας και τους εαυτούς μας. Γιατί δεν μάθαμε να ξεχωρίζουμε την ιστορία από την μυθολογία, γιατί δεν έχουμε καταλάβει ότι η ιστορία η συλλογική και η ατομική δεν έχει μόνο συν, έχει και πολλά πλην. Γιατί πολύ περισσότερο το άγνωστο μας φοβίζει, το μέλλον μας τρομοκρατεί.

Όταν κάτι γεννιέται είναι ευάλωτο, δεν έχει αντισώματα. Οι τρόποι που έχουμε για να πνίξουμε το νέο και ελπιδοφόρο είναι πολλοί, ανεξάντλητοι. Είμαστε άλλωστε μανούλες σε τέτοιες μεθόδους, έχουμε την απόλυτη τεχνογνωσία. Από το καπέλωμα διαδικασιών έως τις έντεχνες διαβουλεύσεις και αναβολές και προσεκτικές τάχα μου προσεγγίσεις, έχουμε χιλιάδες τρόπους ευνουχισμού κάθε ριζοσπαστικής απόπειρας. Στην καταστροφή του ελπιδοφόρου έχουμε το πάνω χέρι, η καταστροφή ήταν πάντα ευκολότερη από την δημιουργία.

Έχοντας και εμείς ναρκοθετήσει το πεδίο της πολιτικής εδώ και πολλά χρόνια είμαστε αναγκασμένοι να επιλέξουμε. Είτε θα στείλουμε τις νέες γενιές στη μάχη αποκρύπτοντας τους χάρτες της ναρκοθέτησης και θα μετράμε εκ του ασφαλούς εκρήξεις και θύματα, είτε θα γίνουμε εμείς, όπως έχουμε υποχρέωση, οι ναρκαλιευτές που θα καθαρίσουμε το πεδίο για την ασφαλέστερη προσπέλαση της ελπίδας και του καινούργιου που οραματιζόμαστε.

Το καινούργιο και το ανατρεπτικό δεν μπορεί να γεννηθεί χωρίς ΚΑΙ την δική μας παρουσία και συμμετοχή. Με κρίνους δεν γεννιόνται παιδιά και πολύ περισσότερο ποτέ δεν υπήρξαν και δεν υπάρχουν πολιτικά κινήματα από παρθενογένεση.

Έχουμε όμως την υποχρέωση να αφήσουμε το χώρο ελεύθερο να αναπνεύσουν η πρωτοβουλία, η φαντασία, το ριζοσπαστικό, το πρωτόγνωρο, το ασυνήθιστο.
Έχουμε την υποχρέωση να θυμηθούμε ότι κάποιοι άλλοι πριν πολλές δεκαετίες έκαναν ακριβώς το ίδιο για μας όταν όσα λέγαμε ως νέοι τους φαίνονταν παράξενα και πολλές φορές επικίνδυνα.

Έχουμε μια τελευταία ευκαιρία να αναμετρηθούμε με την ιστορία τόσο την προσωπική όσο και την συλλογική. Και να καταγραφούμε ως νικητές αν το εγχείρημα πετύχει.  Αλλά και αν αποτύχει πάλι έχει τεράστια διαφορά το να χάσεις υπερασπιζόμενος το παλιό και σάπιο από το να χάσεις τολμώντας το ελπιδοφόρο και  καινούργιο.

Να το πω και διαφορετικά.
Καλύτερα να γκρεμοτσακιστώ επιχειρώντας το άλμα στο μέλλον παρά να ταφώ με τιμές στο νεκροταφείο των παλαιοκομματικών μεθόδων και των νεκρών ιδεών.

Η επιλογή είναι δική μας. 

Παρασκευή, Μαΐου 01, 2015

ΠΟΥ ΝΑ ΣΟΥ ΕΞΗΓΩ ΤΩΡΑ...

...ήταν η απάντηση του Μπιθικώτση σε νεαρό ρεπόρτερ που ήθελε μια "ανάλυση" της συμπεριφοράς του Κοεμτζή.



Θα πάω σήμερα στην διαδήλωση της Πρωτομαγιάς; Δεν είμαι σίγουρος.
Για  για μια ακόμα φορά θα γεμίσουν οι δρόμοι με τους «αθώους» και «έκπληκτους» και «ανυποχώρητους αγωνιστές» σαραντάρηδες, πενηντάρηδες και εξηντάρηδες.

Κανονικά θα έπρεπε να  κάτσω σπίτι,  και να  προσπαθήσω να μαζέψω ότι έχει απομείνει στο λιγοστό μου μυαλό.

Γιατί είμαστε μια μικρή χώρα και μετά από 3-4 δεκαετίες συνεχούς  ανάμειξης στην κομματική και πολιτική δραστηριότητα τα έχεις δει όλα ή σχεδόν όλα. Από την Κρήτη μέχρι τον Εβρο. Από αυτόν που αυτοχαρακτηρίζεται ως δεξιός πολίτης μέχρι εκείνον που αυτοκαθορίζεται ως ακραίος αριστερός. Και δεν μπορώ να παριστάνω πια ότι με εκπλήσσει μια εξέλιξη ή μια συμπεριφορά γιατί τάχα μου την αντιμετωπίζω για πρώτη φορά όταν την έχω αντιμετωπίσει  και βιώσει τουλάχιστον άλλες είκοσι στο πέρασμα των χρόνων.

Για όλα αυτά θέλω να γράψω δυό λόγια ως ενημέρωση για κάποιους, ως απάντηση σε κάποιους άλλους, ως έκκληση σε κάποιους τρίτους. Για όποιον ενδιαφέρεται ακόμα να ακούσει, για όποιον μπορεί ακόμα να ακούει. Και θα είναι κανονικά τα λόγια μου, όπως τα σκέφτομαι δηλαδή, και όχι καλλωπισμένα για τις ανάγκες της «ευπρέπειας» στο «δημόσιο λόγο».

Επειδή ξαναλέω η χώρα μας είναι μικρή και λίγο πολύ γνωριζόμαστε όλοι μεταξύ μας. Και κανείς από εμάς της γενιάς μου και της προηγούμενης γενιάς αλλά και της επόμενης απο τη δική μας δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι είναι αμέτοχος και αθώος του αίματος σε ότι άσχημο και στραβό έχει συμβεί όλα αυτά τα χρόνια αλλά την ίδια στιγμή συμμέτοχος και πρωτοπόρος σε ότι θετικό έχει δημιουργηθεί. Γιατί αυτή η πατρίδα ΔΕΝ αντέχει άλλο υποκρισία και άλλο τάχα μου.

Να πω λοιπόν σε αυτούς και αυτές που μουρμουράνε  στα μουλωχτά στα inbox ότι δεν πρέπει, δεν είναι σωστό να κάνω τόσο σκληρή δημόσια κριτική στην «Πρώτη Φορά Αριστερά» κυβέρνηση γιατί εμείς οι «δημοκράτες» και οι «προοδευτικοί» πρέπει να δείξουμε ανοχή και να κρατάμε χαμηλούς τους τόνους όταν η λαθροχειρία και το πολιτικό μπαλαμούτιασμα είναι προϊόν του ευρύτερου «προοδευτικού» χώρου.

Να κουνάμε δηλαδή το κεφάλι με κατανόηση και θαυμασμό όταν παραδείγματος χάριν η κ. Κωνσταντοπούλου δηλώνει μηδενική ανοχή στη διαπλοκή και επιτίθεται στις εταιρείες εμφιαλωμένων νερών.
Και όποιος την έχει ακούσει εκείνην ή τον πατέρα της  να βάζει στον δημόσιο καταγγελτικό της λόγο το όνομα  «Βαρδινογιάννης» να έρθει να μου το πει. Για να μην ζητάμε  να μας εξηγήσει γιατί το εμφιαλωμένο νερό «Η γκλιτσα» είναι μεγαλύτερη και πιο επικίνδυνη διαπλοκή από την Motor oil.
Να χειροκροτάμε την απαγόρευση εισόδου στη βουλή των εμφιαλωμένων νερών  διαφόρων εταιρειών και να κάνουμε πως δεν βλέπουμε την είσοδο στη βουλή των εμφιαλωμένων κομμάτων και βουλευτών παραγωγής και πριμοδότησης μεγαλονταβατζήδων.

Να παριστάνουμε εμείς που ζήσαμε και ξέρουμε το ρόλο του Λιβάνη ότι δεν καταλαβαίνουμε και δεν ξέρουμε το ρόλο του Φλαμπουράρη.

Να τους πω επίσης ότι κάνω κριτική και θα συνεχίσω να κάνω κριτική σε αυτούς που σήμερα είναι στην εξουσία γιατί έχω βρεθεί στο πλάι τους όταν το κόμμα μου ήταν στην εξουσία και εκείνοι εκτός Βουλής. Ότι όχι μόνο σεβάστηκα την σκληρή και πολλές φορές ακραία και άδικη κριτική τους στο κόμμα μου αλλά την ίδια στιγμή και έμπρακτα βρέθηκα συμπαραστάτης τους  στους δρόμους και στις δικαστικές αίθουσες, στις άδικες και στημένες από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς διώξεις  και φυλακίσεις τους. Και ασφαλώς όχι μόνο δεν μετανιώνω γι αυτό αλλά ακριβώς το ίδιο θα έκανα και σήμερα.

Να ενημερώσω κάποιους που δικαιολογημένα δεν μπορούν να ξέρουν και κάποιους άλλους με επιλεκτική μνήμη ότι όταν ο Σημίτης στην κορύφωση της Δίκης  Κοσκωτά ετοίμαζε συνέντευξη τύπου για να αποκαθηλώσει δημόσια τον Ανδρέα, κάποιοι από τους σημερινούς υπουργούς του ΣΥΡΙΖΑ, εξωκοινοβουλευτική Αριστερά τότε, έπαιρναν δημόσια θέση καταγγέλλοντας την συνωμοσία εναντίον του Ανδρέα. Κι αυτό παρά τις τεράστιες πολιτικές διαφορές τους με το ΠΑΣΟΚ. Και όλα αυτά δεν τα έμαθα  δεν μου τα είπαν, δεν τα διάβασα. Τα έζησα γιατί τυχαίνει τα πρόσωπα αυτά  να είναι ταυτόχρονα  φίλοι στενοί και αγαπημένοι εδώ και τριάντα χρόνια.

Να τους ενημερώσω ακόμα ότι όταν το 83 και το 84 οι Ρεϊντζερς του Μεϊμαράκη και του Μιχαλολιάκου, οι Χρυσαυγίτες της εποχής δηλαδή, έκαναν επιθέσεις στην Τ.Ο των Ανω Πατησίων με λοστούς και αλυσίδες και μας χτυπούσαν ανελέητα και αδιάκριτα ήταν οι αναρχοαυτόνομοι από το κοντινό στέκι τους που έτρεχαν να σταθούν στο πλάί μας και να υπερασπιστούν μαζί μας την Τ.Ο.

Με δυό λόγια η σχέση μου με τον χώρο της σημερινής εξουσίας είναι σχέση διαχρονική και δομημένη με αντιθέσεις αλλά και αλληλεγγύη, αντιπαραθέσεις αλλά και κοινούς αγώνες. Είναι σχέση ζωής.
Σε αυτές τις σχέσεις δεν χωράει υποκρισία, δεν υπάρχει τάχα μου.

Υπάρχει  η υποχρέωση, όχι το δικαίωμα η υποχρέωση, να λες την αλήθεια σου όπως την βλέπεις και την αισθάνεσαι και να κάνεις την πιο αυστηρή κριτική σε όσους φαίνεται να προσχώρησαν με περισσή ευκολία και έπαρση σε πρακτικές και λογικές που μας έλεγαν ότι ποτέ μα ποτέ δεν θα μπορούσαν να ανεχτούν έστω και για μισή ώρα...